Bromo

Bromo 4 augustus,

De hele nacht vuurwerk en rondrijdende brommers gehoord en om kwart voor 3 de plaatselijke haan. Om 4 uur ontbeten met Indische hapjes en koffie en vervolgens met de Jeep omhoog, Elly heeft afgehaakt na de rampzalige tocht van gisteren. De zonsopgang is prachtig eerst volle maan en een sterrenhemel maar niet in stilte, overal hoor je ronkende motoren en sta je op een bergpad op 2300 meter. Als de zonsopgang eindelijk is voltooid gaan we naar de lava stofzee. De gids brengt ons tot de stofvlakte en gaat niet verder mee. Het krioelt er van de Jeeps kraampjes motoren en mannen met paardjes. Ivm het festival mogen we tot vlak bij de trap door rijden. Wed moeten dan ca 400 meter overbruggen tot de trap ( steil bergopwaarts). Cees wil al opgeven maar Ton stelt voor stukje voor stukje te bekijken of we het fysiek aankunnen, we beginnen manmoedig. Onze stokken hebben geen grip in het vulkaanzand, na 100 meter geef ik op, mijn knie trekt het niet langer, dan staat er een man met een paardje naast me, zal ik? Ik wil naar de top dus heb geen keus, met veel pijn en moeite beland ik op de rug van het paardje onder hilarisch gelach, kan me allemaal niet schelen ik vind het alleen zielig voor dit paardje, ja Leoni mama heeft eindelijk op een paardenrug gezeten. Het paardje neemt de snelst route langs de afgrond, ik concentreer me op de teugels. Na gisteren lijkt het wel of ik minder hoogtevrees heb, Ton en Cees zijn eerder boven dan het paardje, ik kan niet afstappen, ik zit klem in de stijgbeugels met maat 42, uiteindelijk wordt ik bevrijd. We staan bij de trap ong w200 meter naar de krater, we konden ze niet tellen want er ligt een dikke laag vulkanische stof op en restanten van groenteoffertjes plastic tassen waterflessen en heel veel kapotte slippers.
Met de stok heb je totaal geen grip, en de leuningen zijn grotendeels verwoest door de laatste uitbarsting van de vulkaan, februari/maart 2011. Het is kwart over 6 en er lopen honderden mensen over de smalle trap. Net zoals in het verkeer zijn er geen regels. De plaatselijke bewoners zijn absoluut niet aardig tegen blanke toeristen. Ton stelt voor om 10 treden te proberen en te zien of het dan nog gaat. Mijn knie sleep ik wel achter mij aan met behulp van de stok, maar de adem wordt je ontnomen door de ijle lucht gevuld met vulkaan stof. In het begin helpen Ton en Cees maar ik raak al snel achterop. Op deze trap heeft de gids twee jaar terug zijn heup gebroken. Zolang de vulkaan niet uitbarst zal ik boven komen. Ik ben boven een heel smal randje langs de krater, met honderden mensen, vele gooien offers naar beneden in het krater meer waar stoom af komt en het borrelt. OOver de rand, in de krater dus, staan nog armere mensen met grote plastic schepnetten, wat zij vangen mogen zij houden, traditie. Op de trap ben ik gepasseerd door mannen m,et zakken waarin waarschijnlijk levende kuikens zaten, die heb ik gelukkig niet zien offeren, want ze werden ook weer naar beneden gesleept. Vannacht is er wel een stierenkop geofferd door de Hindoeisten maar de stier is niet op de rand van de vulkaan gedood. We glijden weer naar beneden, over de vulkaanas en komen even later weer veilig onderaan de trap aan. De laatste vierhonderd meter strompel ik zelf zonder paard bergafwaarts. Beneden kan de chauffeur zijn Jeep niet vinden zo druk is het. Dus neemt hij maar een andere Jeep. De hele beklimming heeft maar een uur en een kwartier geduurd, we zijn reuze trots we hebben het alle drie met onze fysieke beperkingen gehaald, onze warme vesten zijn dan allang uit in de warme zon, de temperatuur stijgt snel. Om half acht staan we onder onze douche van een straal de vulkaanas weg te spoelen. En om acht uur aan het ontbijt. Om half 10 vertrekken we naar Tretes ook in de bergen maar “slecht” op vierhonderd meter hoogte, een hotel met uitzicht over Soerabaja waar we morgen onze laatste dag op Java zullen doorbrengen. Wordt vervolgd.