blita 1 augr

Woensdag 1 aug.
Het is vandaag alweer woensdag. Soms weet je niet welke dag het is door het vele reizen. Vanochtend zijn we om 9 uur vertrokken vanuit Kediri naar Tulungagung. Na ongeveer een uur rijden ging het vlakke landschap over in een heuvelachtige omgeving. De huisjes zijn hier lieflijk en de wegen rustig. Je ziet hier veel meer fietsers. Overal bloeien de planten en bomen uitbundig. De chauffeur Ipull, rijdt hier langzaam een bergweg op en we gaan steeds steiler omhoog. De uitzichten zijn hier prachtig over de terrassen van de sawahs en plantages. Veel teakbomen. We zijn tot drie keer toe de Bantan-rivier gepasseerd, de op een na langste rivier van Java. Tot onze stomme verbazing stopte de auto bij een hotel bovenop de berg, met uitzicht op een stuwmeer. Het hotel is verwaarloosd, ze zijn het aan het opknappen. Op de oprijlaan staan 5 fietsjes, mountainbikes voor dwergen. Het is de bedoeling dat we bergafwaarts gaan fietsen. Daar schrik ik nogal van. Voor Elly is een becak besteld. Manmoedig probeer ik een rondje. Bij het opstappen kukel ik al om en de paniek slaat toe. Geen mandje voor je fototoestel. Een fiets met versnellingen. Hoe moet dat bergafwaarts? Er was ons beloofd dat de fietsen afgesteld zouden worden op onze lengte. Maar helaas dat gebeurt niet. Mijn knieën komen bij mijn neus. En dan nog naar beneden. Dat doet ik dus niet, ik kom er nooit levend aan. Cees heeft al 15 jaar niet gefietst. Cees is heel resoluut en gaat samen met Ton en twee reisgenoten wel het avontuur aan. Voor mij wordt er ook een becak besteld. De jongens vertrekken en met doodsverachting kijk ik ze na. Het viel Cees achteraf mee. Maar het was wel zwaar en hij heeft nu overal pijn. Hij is supertrots dat hij het volbracht heeft. Samen met Elly gingen ik met het busje naar beneden, de jongens waren al vooruit. Eerst stond de becak van Elly, de mijne even verder. Arme man, moest hij eerst de berg op en daarna met mij de berg weer af. Zie je me al zitten? Zonnehoed achterste voren, fototoestel in de ene hand, andere hand vastgeklemd aan de becak. Want we gingen bergafwaarts. Toen ik Elly zag genieten, kon ik me ook ontspannen. Het was superleuk. We gingen hard en reden door het dagelijkse leven van Tulungagung, waar we de enige westerlingen waren. In dit dorp bakken ze handgemaakte bakstenen. Ligt de cassave-kroepoek te drogen op straat en loopt iedereen traditioneel gekleed en op blote voeten. We kregen veel leuke reakties. Twee van die steviggebouwde dames achterelkaar in een becak heuvelafwaarts. Beneden aangekomen troffen we de jongens en moesten we een stukje door een kleine stad met veel verkeer. De jongens circelden gelukkig om ons heen op de fiets. De tocht eindigt bij een schooltje voor wees- en éénouderkinderen. Van tevoren hebben Ton en Elly balen rijst gekocht om cadeau te doen. We worden al dansend begroet. We zijn véél te laat maar de peuters en kleuters hebben op ons gewacht. Er liggen heel oude puzzels, er zijn geen stoeltjes en iedereen loopt op blote voetjes. Alle kindertjes komen dansend langs en ik moet ervan huilen. We krijgen allemaal een handje van zo’n 40 leerlingetjes. En een jongetje drukt onze hand tegen zijn wang. We elen fluitjes, ballonnen, snoep, potloden en pennen uit. En mijn Delftsblauwe klompjes. Ieder kind krijgt wat. Aan de muur hangen vouwwerkjes en wajangpoppen. De voorlkeesboekjes zijn tot de draad toe versleten. Aan de muur hangen briefjes van iedereen die hier geweest is met wensen voor de kinderen. Onze namen hangen er ook bij. Aan de moeders deel ik lippenstiften uit. En voor de juf heb ik nog schriften potloden en pennen. We vertellen wat over onszelf en Cees speelt kinderliedjes op zijn gitaar. Er staat ook een oude gitaar die hij gelijk voor de juf stemt. Elly geeft een medaille aan de juf omdat zij het zo goed doet. Er zijn wel 40 kinderen in het open klaslokaal, waar de vogels in kooien aan het dak hangen, als teken van vrijheid. De juf vindt het reuze interessant dat Elly en ik collega’s zijn. De leerlingen daar leren pas later lezen en schrijven. Met pijn in ons hard nemen we afscheid. Dit is allemaal liefdadigheidswerk. We worden tot aan de weg begeleid en uitgezwaaid. Dit alles kostte veel energie. Ik kwam er hoofdpijn door alle indrukken vandaan. Vervolgens gegeten in een plaatselijk restaurant. Er staat niet veel op de menukaart en eigenlijk moesten we op zijn Japans op de grond eten. Dat laten onze knieën niet toe. Er wordt een geïmproficeerde tafel gemaakt met stoelen uit het jaar nul. Ze zakken gelukkig niet in. We kregen nasi puti met wilde spinazie, gebakken ui en rode en groene pepers en een heel zielig, doch krokant kippenpootje, maar geen bestek. Dus op zijn Indisch met vingers gegeten. Weer verder in de bus naar Blitar. Waar we verblijven in het meest bijzondere hotel van Java. In het Tugu hotel. Daarover morgen meer. Liefs Linda.